Ես երկու անգամ գարնանն եմ ծնվել

(Երբ կարդալդ ավարտես, անպայման ինձ մի հնարով զարմացրու...)

Մնացել է որոշենք դեպքի պահն ու վայրը...

Դու կգաս` մի բախտ խորքից գարունը շուրթերիդ հարդարած:
Կնստես:
Ուշադիր կզննես ուշադիր հայացքս:
Կզարմանաս ինքդ քեզ վրա, թե ինչու՞ հենց հիմա
Սկսեցիր հետևել երեսիս խալերին:
Ու չես հասկանա, որ դրանք
Քո մասին երազանքներիս խտանյութից
Կաթիլներ են դեմքիս ընկած...

Դու կքչփորես աչքերս...
Կհայտնաբերես, որ թեթև հայացքս էլ անգամ քեզ ուղղված,
Կրճատ կարոտ է ու համառոտ սեր...

...Կլռենք...
Իսկ հետո ես վարանոտ
Կխլեմ ձեռքերդ գարունենի,
Ու կասեմ այն,
Ինչն ասելով չի...

Հետո ամբողջ էությունդ նվիրում կարտաբերի
Ու գարունորեն դու կհղվես ինձ...

... Դու անունս կտաս ու կլռես:
Ես կփաղաքշեմ լռությունդ քո անունով`
Քեզ հասկացնելով,
Որ անունդ անունիս վերնագիրն է...

* * *

Դե՞... անգիր արա ինձ,
Կարոտիր անհունորեն...
Չէ՞ որ մնում է միայն
Որոշենք պահն ու վայրը...