Ժպիտդ իմ շրթերգն է

(Քո անունը չեմ տա տողերումս,
Բայց կարտասանեմ մի ամբողջ սիրո տևություն…)

Ես այս անգամ որոշել եմ խարդախել գարնանը,
Խախտել մեր միջև եղած բանավոր համաձայնությունը
Ու սիրել միայն քեզ…
Ոչինչ թող այս անգամ էլ
Ես ինձ հետ արդար վարվեմ
Ու քեզ հետ լինեմ արդարացի…

Ես այս անգամ որոշել եմ խաբել գարնանը,
Ու միայն քեզ սիրել…
Ոչինչ, թող խանդի գարունը,
Թող լացի,
Ու սնքռտա մի քիչ.
Վերջում կակղելու է, մեկ է,
Ու գա ափերումդ ապրի,
Որ գոնե ինձ հպվել կարողանա
Երբ ինձ շոյես…

Ես այս անգամ ու երանի միշտ,
Միայն քեզ եմ ուզում սիրել…
Ու գարունը… … …
Գարունը, ոչինչ, կգա վերմակի տակ…

… …
Այդ ի՞նչ է պետք եղել,
Որ որդին մորը սիրի,
Կամ քույրը եղբորը…
…կամ Ես Քեզ ե՞րբ չեմ սիրել…

Չեմ խոստովանում թուլությունս

Երբ գամ`
Կփորփրեմ գույնիդ հանքահորերը ու ինձ շաղ կտամ այնտեղ` առանց ետ-ետ նայելու…
Երբ գամ`
Կխնդրեմ անհամբերությունիցս կիսված արևը սոսնձես ծիծաղիդ թանձրուկով…
Երբ գամ`
Ափիդ մեջ բռնոցի կխաղամ ու կթաքնվեմ հաղթությանդ վրա…
Երբ գամ`
Կքաղեմ մազերդ ու ինձ բեղմորուս կդարձնեմ` հեքիաթում թագավորի լինելը իրական դարձնելու համար…
Երբ գամ`
Չեմ շնչի 1000 տարի ու տեսնեմ ո՞նց ես ճանաչելու շնչիս բույրդ…
Երբ գամ`
Ինքս ինձ կհյուրասիրեմ տատիկիդ պատրաստած լուսնից խորիզով շեղանկյուն գաթայով…
Երբ գամ`
Կպառկեմ ամպե սավանով ծածկված բազմոցիդ վրա ու արթուն կռմփացնեմ…
Երբ գամ`
Առաստաղիդ ջահի լույսը կվարակեմ անլրջությամբ ու ոչ միապաղաղ դողով…
Երբ գամ`
Երկինքդ կքերեմ մեջքով ու աչքերիս հետքերը կգլորեմ ազդրերովդ վեր…
Երբ գամ`
Կարհամարեմ դժգոհությունդ ծիծաղիս աղբանոցով ու չեմ հպարտանա մերկ կրծքովս, որը չեն զարդարում անգամ ոսկեջրած շքանշաններս…
Երբ գամ`
Ականջ կդնեմ ձեռքերիդ ու կսափրեմ` ինձ ճանկռել փորձող եղունգներդ…
Երբ գամ`
Անունդ չեմ տա. անունդ կվերցնեմ ու հեքիաթիս շալվարի համար կոճակ կսարքեմ…
Երբ գամ`
Կհագնեմ երբեք չհագած ծաղիկ եփելու գազօջախիդ խալաթը ու թույլ կտամ պատռելով հանես…
Երբ գամ`
Գրադարանիդ փոշին կլցնեմ ջրհորի տեսքով թխվածքի վրա ու կխանգարեմ փչես հոբելյանական մոմերը…
Երբ հասնեմ … հաստատ կտևենք միասին… ու անպայման կշատանանք հետո…

Ես` Դու` Մենք

Դու կա՛ս,
կա՛ս,
կա՛ս,
Դու կա՛ս իմ մեջ,
իմ մե՛ջ ես դու:
Դու չես չքանում.
Դու շատանում ես,
Դու աճում ու մեծանում ես,
Ինձ հետ ապրում ես դու,
Դու՛,
դու՛,
դու՛:
Դու ծնվում ես ամենօր
Ինձ հետ ամենուր արթնանում ես:
Եվ ամենուր,
ամենու՛ր,
ամենու՛ր
Ամենուր ինձ հետ ես դու,
Ու ես քեզ հետ եմ,
Հետդ,
հետդ,
հետդ:

Դու կա՛ս,
կա՛ս,
կա՛ս,
Իմ մե՛ջ ես,
հետս.
Ինձ հետ ես, իմս,
Իմս,
իմս,
իմս:
Դու ինձնով սկսվում,
Ինձնով ավարտվում ես,
Դու՛,
դու՛,
դու՛:
Դու սիրու՛մ ես ինձ,
Ես սիրու՛մ եմ քեզ,
Քե՛զ,
քե՛զ,
քե՛զ:
Դու չկա՛ս ինձնից առանձին,
Ես չկա՛մ քեզնից անջատ.
Մենք իրարով ենք այսպիսին.
Մե՛նք,
մե՛նք,
մե՛նք:

Ես սիրում եմ քե՛զ,
Սիրու՛մ եմ,
սիրու՛մ եմ,
սիրու՛մ եմ,
Քե՛զ,
քե՛զ,
քե՛զ:
Ես ապրվում
ու ապրում եմ քեզնով.
Հաշվիր ժամանակը`
Երբ ենք մենքվելու,
Երբ,
երբ,
երբ:
Դու՛ քեզ մո՛տս պահիր,
Մոտս,
մոտս,
մոտս,
Ու կրկնիր ինձ հետ,
Կրկնի՛ր,
կրկնի՛ր,
կրկնի՛ր`
Մե՛նք… մե՛նք… մե՛նք…

Սե՞րը

Սերը` իմ այս սևագիր ձեռագիրն է...
Սերը` քո այս տողերը կարդալու անհամբեր ցանկությունն է…
Սերը` ինձ քիմիապես հետազոտելու քո հետաքրքրությունն է…
Սերը` քո ինձ հպվելն է…
Սերը` քո մեջ իմ ջերմությունն է ու ծավալը ինձնից…
Սերը` քո ինձ խճճելու չարությունն է…
Սերը` քո չարաճճի ակնարկներն են ինձ մերժելու…
Սերը` քեզ ամուր գրկելու իմ թուլությունն է…
Սերը` քո գոգավորություններն ամենուր զգալու իմ անհամբերությունն է…
Սերը` քո նախնական դիմադրությունն ու կամակորությունն է…
Սերը`գիշերվա ուշ ժամին գազօջախիդ մոռացված վառվող կարտոֆիլի տապակայի հոտն է…
Սերը` թերություններս երեսովս տալդ է…
Սերը` հանդիպումից ուշանալն է…
Սերը` քո շրթներկի հաստությունն է պարանոցիս…
Սերը` ինձ համար սուրճ պատրաստելիս` քո երգելն է…
Սերը` ատլասե ճերմակ գիշերանոցիդ` ազդրերիդ հպվելը, իմ դիտելու տևությունն է…
Սերը` օրը ցերեկով բացօթյա սրճարանում իմ ցուցաբերած անհամությունն է…
Սերը` կուրծքդ ծածկող հագուստիդ բացվածքին նետված իմ անկուշտ հայացքն է…
Սերը` տրանսպորտում անհարմար պահին ինձ գրգռելու քո չարաճճի սովորությունն է…
Սերը` ինձ մոտ քո ինքնուրույնությունը ցուցադրելու ճիգն է ու ինձ անընդհատ սխալեցնելու ջանքերդ…
Սերը` բութ մատովս քո շրթունքները շոյելն է…
Սերը` դնչիդ տակը համբուրելու իմ խնդությունն է…
Սերը` ձեռքերիս և էլի ուրիշ վերջույթներիս հանդգնությունն է…
Սերը` լողանալիս իմ ձեռքերով ինքդ քեզ շոյելու քո սովորական գժությունն է…
Սերը` քո հանդեպ իմ կոպտությունն է…
Սերը` հեռախոսիս քո զանգին կցված քո նկարն է…
Սերը` քո ինձ թողնելու քո կարողությունն է ու հեռացումիդ հանդեպ իմ անտարբերությունը…
Սերը` առանց պատճառ ինձնից կարճ խռովելդ է…
Սերը` առերես հերքելդ ու թաքուն կարոտելդ է…
Սերը` իմ կիսատ թողած հացի պատառը քո ախորժակով ուտելն է…
Սերը` հատուկ ինձ համար գնածդ հողաթափերն են, որ ննջասենյակումդ ես պահում…
Սերը` մեր միասին լինելու անհնարինության մասին քո բազում դիպուկ օրինակներն են ու իմ անտարբեր քմծիծաղը դրանց հանդեպ…
Սերը` ես եմ ու դու…

Սերը` այսքանն է,
Եթե տևում է թեկուզ կես օր կամ կես գիշեր…
…Հետո էլ չեմ սիրի քեզ…
Երբ քեզնից էլ կշտանամ, կգնամ.
Մի քիչ էլ այսքան շատ ուրիշներին սիրելու…
Ու տեսնեմ` եթե սա չէ, ապա էլ ո՞րն է սերը…

* * *
Սերը` քո հեռախոսազանգն է այս տողերը կարդալուց հետո
Ու քո լռությունն է, երբ կասեմ. «Լսում եմ, …ը~ս»
Սերը` միաժամանակ մեր պոռթկուն ծիծաղն է լռությունից հետո…

Ես քեզ կսիրեմ այնքան, որքան կուզեմ…

Հերթական զգուշացումը կամ երազամկանի կծկում

«…Մահն արագ, առանց ետ նայելու
Ու առանց թարթելու խիղճը,
Վազում էր դեպի հայրենիքս…
-Կանգնի~ր, պոռնի~կ, քեզ ո՞վքեր վճարեցին
Ու ի՞նչերի հաշվին…
Քեզ ո՞վքեր են ասել,
Որ հայրենասիրությունն արդեն հիմնականում,
Դարձել է գովազդային նյութ…
Ու հայրենիքը շատ դեպքերում սիրում են` ի պաշտոնե…
Կանգ առ, պոռնիկ,
Քեզ ո՞վքեր են նման հասցե տվել,
Ո՞ր ... (…. անընթեռնելի ….) …-
…Ետևից շնչակտուր հասա,
Մատներս զզվանքով կոկորդը խրեցի…
Խռխռաց, բայց էլի փախավ…»

Սփրթնաց արթնացա հանկարծ
Ու քրտնել էին անգամ ոտքերս…

Անուն ու լռություն

Այսուհետ ես ուզում եմ,
Որ այսպես լինի ամենաճշմարիտ բանաստեղծությունը.
Անուն ու բազմակետ...
Իսկ մնացյալը`
Բազմակետ և անուն,
Թող լինի ընթերցողը...

Ես այսպես ուզում եմ լռել չլռելով...

Ամենալավ զրուցակիցը նա է,
Ում կողքին կարող ես լռել`
Չմտածելով խոսելու մասին...

Հիմա իմ ուզածը ընդամենը սա է...

Քաշովս մեկ ու մատներիդ հաստությամբ գարուն է նստել սրտիս…

Գարունը ինձ ի՞նձ ինչ:
Գարունը թող ձեզ լինի.
Ես առանց նրա էլ, սիրում եմ արդեն…

Ես ձախ ձեռքով եմ նկարում քո գոյությունը ինձ մոտ,
Իսկ աջով խանգարում եմ սիրո չեզոքությանը միջամտել…

Ես չարանում եմ անափ չարությանս հանդեպ
Ու մանուկի հանդեպ չարաճճի` սրտիս թիկնած…
Ես ձախ ձեռքով եմ ձեռքդ բռնում ամուր.
Աջս խոնարհում եմ գոյությանդ…

Ես ճաշակել եմ երևի
Աշխարհի բոլո~ր երազները արդեն…
Շոշոփել եմ բոլոր եզրերը սիրո` փափուկ, թե կարծր…
Ու ջլատել սթափությունս կյանքի հանդեպ
Երազներով իմ սնվելու փորձից համառ …

Ես ձախ ձեռքով եմ ընձեռնվում քեզ.
Աջով ցույց եմ տալիս ճանապարհը…
…Ես դեռ կիսատ, ծվատ
Ու դեռ հյուծված եմ հետդ խաղում,
Հաղթիր ինձ, գարուն, քանի քնած եմ…

Դուք չե՞ք հոգնել, մարդի~կ, բանակցային սիրուց…

Քեզանից անկախ, առկախ իմ կամքից

Իմ բանարարումը հոգիդ քորելու խրթին միջոցն է,
Բայց զգույշ քորիր`
Հանկարծ ճպատռես գաղտնակարերդ
Ու վերքեր չանես…

Ես սովոր եմ գարունը գրպանումս պահել,
Ու ճակատս երբեմն սրբել ծովերից…
Երկնքով փաթաթել գարնանաչափ մարմինս
Ու քեզ հետ խոսել Գառնիկերեն…

Իմ աչքերը քո հոգու վեկտորներն են
Մատներս` երազաշիվերդ…
Ու ինձ հետ լինելով`
Դու քեզ միշտ գարուններ ես խոստովանում…

Ես միշտ քո խտությունն եմ
Ու փոփոխվում եմ հաճախ
Քո իսկ ջերմությունից…

Իմ բանարարումը հոգիդ քորելու խրթին միջոցն է
Այս պահին և միշտ, հավիտյանս…

…Իսկ Ես բնության ընծան եմ աշխարհին,
Ինձ ոչ մերժել է կարելի,
Ոչ չհավատալ…

Սննդարար ու անարդար հիշողություն

Գիշերվա որ ժամին ասես,
Նման բան կարող է պատահել…
Ու հատկապես հիմա,
Երբ մտքերիս տարօրինակ լինելու պահն է…

Ես քեզ հիշում եմ այժմ՝ ինձ շոշափելու պես
Ու ժպտում եմ, որ ափսոսումդ չզգաս…

Դու ո՞նց էիր ինձնից բարձրահասակ այդքան
Ու այդպես հեշտ գրկումս ծվարում
(ու թվում էր քեզ պես տասն էլ լինեին,
կշարվեին հերթով ծնկներիս):
Ու ո՞նց էիր ինձնից դու այդքան մեծ
(չեմ էլ հիշում քանի տարի)
Ու այդպես փոքր էիր ինձ հետ լինում,
Որ քեզ նման, ոչ մի մատղաշ անգամ,
Գրկումս չի դողդողացել…

Սիրու՞մ էիր…
(սսս…, լռիր, պետք չէ…)

…Դու սիրում էիր շոյելով
Մազերիս գույնը փոխել,
Շրթունքներով թարթիչներս պոկել,
Երբ գլուխս խայտում էր գոգիդ…
Ու ոտնաթաթով շոյել շոշափելիքս,
Երբ քեզ մոտ ընթրում էինք…
…Պաշտում էիր այտերով շուրթերս համբուրել,
Ինձ խելքահան անել քո կարճ սանրվածքի բույրով…
(այն էլ ո~նց եմ հիշում)

… Հիմա դու ինձ հիշում ես շոշափվելու՞ նման:
…Ես եմ մեղավոր, բայց ատում եմ քեզ տեղը տեղին…
Ու դեռ որքա~ն պիտի այլոց էլ այդպես սիրեմ,
Որ ինչպես քեզ, ատեմ մարդավարի…

(…գիշերվա որ ժամին ուզես)
Երբ ինձ հիշես, ժպտա,
Որ ափսոսանքս չզգամ…

Հավատալու փորձ

Արածիս համար չզղջալու ուժս
Վատնում եմ ահա
Չհավատալու հակումս իմ մեջ խեղդելու
Անօգուտ փորձի վրա…

Մինչ բախտիս հիշողությունն
Իր չարաբաստիկ փոսն է լցնում
Իմ հիասթափությունների որոտներով,
Ես դարձյալ հավաստիանում եմ,
Որ էլի չկա առիթ հավատալու…

Բայց ես այնքա~ն եմ ուզում հավատալ,
Որ հավատի մասին բանաձև եմ անգամ հորինել,
Որտեղ հավասարումից ձախ
Անցյալում ցրածներս են,
Իսկ նրանից աջ`
Գալիք փլուզումները դատարկությանս…
Ներկան էլ տեղադրել եմ
Անհայտների փոխարեն…

Արածիս համար չզղջալու ուժս
Անտանելի աճում է…

Ոգեպատառ

Հետո դու կհասկանաս,
Որ տիեզերքդ անծայր,
Ուղիներդ բազում,
Կյանքիդ բոլոր~, բոլո~ր անեզրությունները տկար,
Բոլոր մղումներդ ու ձգտումներդ զորեղ,
Բոլոր կրքերդ ջղատ,
Բոլոր հղումներդ հանուն սիրո,
Բոլար վաստակներդ նեղ օրերում
Հանուն ոչնչի դու սպառել ես` սակայն
Դեռ այդ ամենին չես հավատում...

Հետո կճանաչես,
Ինքնությունդ անէ ու անկարող,
Դերդ անես ու անփարատ…
Ու կհասկանաս,
Որ փնտրածդ անգո չի եղել այնպես,
Ինչպես կարծել ես շարունակ…
Հետո չես հավատա,
Որ վատնածդ իզուր,
Աննպատակ, անկամ, սակայն եռուն,
Գույությունն է` որպես
Այս քաոսից պտղած
Մի շիվ ոստոտ ու անբերրի,
Որ կորել է անդարձ`
Որպես քամի անցորդ...

Հետո մի պահ նորից
Հուսավառմամբ մի նոր
Թևեր կառնեն նորից
Մղումներդ բոլոր,
Նորից կբարձրանան
Դեպի վեր ու հավերժ
Կթևածեն` որպես
Երամները զղջման…
Հետո դու կժպտաս խրոխտ,
Որպես երկնի փարոս
Ու կվառվի կրակդ
Հավատամքի ոգու…
Հետո սպասումներդ բոլոր
Կհեռանան քեզնից,
Որ գալիքի համար
Սերմնացաններ դառնան…
Հետո կծիծաղես անգամ
Դու ինքդ քեզ վրա`
Պատառոտված բախտդ
Առած ափերիդ մեջ
Ու կափսոսաս, սակայն
Արդեն ուշ կլինի…

Բազմակետերը երբեմն կախման կետեր են

Բազմակետերն են դարձյալ
Բռնում կոկորդս,
Իսկ նրանց շարունակությունները,
Որոնց դեռ անուն չեմ տվել
Փաթաթվում են ձեռքերիս…
Ու հատ-հատ, կետ առ կետ
Ինձ մոլորեցնում են ավելի,
Քան իրենց առաքինությունն է…
Շնչահեղձ պիտի լինեի,
Եթե գոնե ձեռքերս չազատվեին…

Բազմակետերը շատանում են ոտքերիս տակ…

Բա ինչ

Միասին գարունը նշելու հրավերդ ընդունեցի միանգամից.
Վաղուց … չէի զգացել…
Քեզ պատրվակ էր պետք, ինձ էլ` նման առիթ…
(Չնայած մեկ օր է արդեն ուշացել էիր.
Դու էլ բոլորի պես ուշանալու գիժ ես…)

Չընդդիմացա, եկա…
…Բնակարանը մենակ էր քեզնով…
Ծաղիկների հոտ չէր գալիս, չնայած ջանացել էիր
Նաև ծաղկավոր խալաթով…

…Սկզբում, չգիտեմ ինչու՞, հո առաջինը չէ՞ր…,
Փշաքաղված մարմինդ օգնում էր,
Որ մի տեսակ անտարբեր հայացքս հեշտ մագլցի քեզ…
…Վերջում, արդեն գիտեմ ինչու…,
Մի հնաբույր ջազ էլ ավելի էր թմրեցնում ինձ
Ու ճմրթված սավանի տված քորը նյարդայնացնում էր…

…Հետո սուրճ, թխվածք…ու…
Ժամն էր գնալուս…
Դու խոնարհվեցիր (բա կխոնարհվե~ս…),
Ես էլ անմակդիր համբույրդ ընդունեցի
Այս անգամ առանց ձգվելու քեզ...
(չզարմացա, որ շեմից էլ դուրս չեկար)

* * *

… Գարունը նշեցին’ք.
(Ծիծաղում եմ հիմա ավելի շատ ինձ…)
Գարունն էլ մեզ նշե’ց
(Քրքջում եմ արդեն…)

Չգիտեմ

Չգիտեմ…
Սակայն մի բան
Թևում է ներսումս`
Լսում եմ նրա թևաբախումը…
Չգիտեմ…
Սակայն մի բան էլ
Կոտրվում է մեջս`
Էլի լսում էմ ճարճատյունը նրա…
Չգիտեմ…
Երանի մարդու ականջները
Լսեին ջոկ-ջոկ…
Չգիտեմ, որ ականջս փակեմ,
Ու որ ափով…

Դու իմ սպասումի վաղակատարն ես

…եթե Քեզ համար արված Աղոթքներս գոնե Վայրկյանը մեկ Տեղ հասնեն, Դու և Աստված Ինձ կհասկանաք…

Երբ ենթադրությունները հպվում են նախախնամության թիկունքին,
Համոզմունքները ծնկում են պատահականությունների առաջ:
Իսկ պայմանականություները սկսում են ստորանալ…

* * *

Բառատում եմ սերս քո հայացքում
Ու թաքցնում եմ հեկեկոցս ծոցումդ…
Իսկ մեջքս դեմ եմ տալիս հավանական մերժումիդ…

Ես այդպես էլ չսովորեցի համբերել
Ու կարծում եմ արդեն ուշ է բավականին:
Բայց դեռ մանուկ եմ համառությամբ
Ու քո իմը լինելու միտքը կկրկնեմ այնքան,
Մինչև ինքդ քեզ կհավատաս.
Որ դու ես այդպես կամեցել…

Ես կանչում եմ քեզ բոլոր ձայներով
Ու կարոտս հունցում եմ քո ջերմությամբ:
Կոծկում եմ հեծկլտախառը քրքիջս ափերիդ մեջ
Ու կուրծքս դեմ եմ տալիս հնարավոր հեռացումիդ…

Ահա, տալիս եմ քեզ հավատիս վերջին կծիկը:
Թելիր հոգեբողբոջներովդ ու կարկատիր հույսս…

* * *
Երբ սերը մխրճվում է անգամ ծնկներիս մեջ,
Համբերելը անհնար է...

Ես երկու անգամ գարնանն եմ ծնվել

(Երբ կարդալդ ավարտես, անպայման ինձ մի հնարով զարմացրու...)

Մնացել է որոշենք դեպքի պահն ու վայրը...

Դու կգաս` մի բախտ խորքից գարունը շուրթերիդ հարդարած:
Կնստես:
Ուշադիր կզննես ուշադիր հայացքս:
Կզարմանաս ինքդ քեզ վրա, թե ինչու՞ հենց հիմա
Սկսեցիր հետևել երեսիս խալերին:
Ու չես հասկանա, որ դրանք
Քո մասին երազանքներիս խտանյութից
Կաթիլներ են դեմքիս ընկած...

Դու կքչփորես աչքերս...
Կհայտնաբերես, որ թեթև հայացքս էլ անգամ քեզ ուղղված,
Կրճատ կարոտ է ու համառոտ սեր...

...Կլռենք...
Իսկ հետո ես վարանոտ
Կխլեմ ձեռքերդ գարունենի,
Ու կասեմ այն,
Ինչն ասելով չի...

Հետո ամբողջ էությունդ նվիրում կարտաբերի
Ու գարունորեն դու կհղվես ինձ...

... Դու անունս կտաս ու կլռես:
Ես կփաղաքշեմ լռությունդ քո անունով`
Քեզ հասկացնելով,
Որ անունդ անունիս վերնագիրն է...

* * *

Դե՞... անգիր արա ինձ,
Կարոտիր անհունորեն...
Չէ՞ որ մնում է միայն
Որոշենք պահն ու վայրը...