Իմ բանարարումը հոգիդ քորելու խրթին միջոցն է,
Բայց զգույշ քորիր`
Հանկարծ ճպատռես գաղտնակարերդ
Ու վերքեր չանես…
Ես սովոր եմ գարունը գրպանումս պահել,
Ու ճակատս երբեմն սրբել ծովերից…
Երկնքով փաթաթել գարնանաչափ մարմինս
Ու քեզ հետ խոսել Գառնիկերեն…
Իմ աչքերը քո հոգու վեկտորներն են
Մատներս` երազաշիվերդ…
Ու ինձ հետ լինելով`
Դու քեզ միշտ գարուններ ես խոստովանում…
Ես միշտ քո խտությունն եմ
Ու փոփոխվում եմ հաճախ
Քո իսկ ջերմությունից…
Իմ բանարարումը հոգիդ քորելու խրթին միջոցն է
Այս պահին և միշտ, հավիտյանս…
…Իսկ Ես բնության ընծան եմ աշխարհին,
Ինձ ոչ մերժել է կարելի,
Ոչ չհավատալ…
Комментариев нет:
Отправить комментарий