Գիշերվա որ ժամին ասես,
Նման բան կարող է պատահել…
Ու հատկապես հիմա,
Երբ մտքերիս տարօրինակ լինելու պահն է…
Ես քեզ հիշում եմ այժմ՝ ինձ շոշափելու պես
Ու ժպտում եմ, որ ափսոսումդ չզգաս…
Դու ո՞նց էիր ինձնից բարձրահասակ այդքան
Ու այդպես հեշտ գրկումս ծվարում
(ու թվում էր քեզ պես տասն էլ լինեին,
կշարվեին հերթով ծնկներիս):
Ու ո՞նց էիր ինձնից դու այդքան մեծ
(չեմ էլ հիշում քանի տարի)
Ու այդպես փոքր էիր ինձ հետ լինում,
Որ քեզ նման, ոչ մի մատղաշ անգամ,
Գրկումս չի դողդողացել…
Սիրու՞մ էիր…
(սսս…, լռիր, պետք չէ…)
…Դու սիրում էիր շոյելով
Մազերիս գույնը փոխել,
Շրթունքներով թարթիչներս պոկել,
Երբ գլուխս խայտում էր գոգիդ…
Ու ոտնաթաթով շոյել շոշափելիքս,
Երբ քեզ մոտ ընթրում էինք…
…Պաշտում էիր այտերով շուրթերս համբուրել,
Ինձ խելքահան անել քո կարճ սանրվածքի բույրով…
(այն էլ ո~նց եմ հիշում)
… Հիմա դու ինձ հիշում ես շոշափվելու՞ նման:
…Ես եմ մեղավոր, բայց ատում եմ քեզ տեղը տեղին…
Ու դեռ որքա~ն պիտի այլոց էլ այդպես սիրեմ,
Որ ինչպես քեզ, ատեմ մարդավարի…
(…գիշերվա որ ժամին ուզես)
Երբ ինձ հիշես, ժպտա,
Որ ափսոսանքս չզգամ…
Комментариев нет:
Отправить комментарий