Եվ այս ամենը իհարկե առանց քեզնից հարցնելու...

Ոտքի վրա վատնում եմ պարապությունս`
Խորհելով ոչ այնքան քո գոյության մասին
Եվ մեր իրար պատահելու,
Որքան իմ հրճվանքի անհեթեթության
Եվ այն պարապության,
Որը հիմա իմ ամենածանր զբաղմունքն է…

Դու լցնում ես իմ դատարկությունը
Քո դատարկությամբ,
Եվ ավելի ու ավելի է մեծանում այն,
Ինչը բառացի կոչում են կարոտ,
Իսկ ձեռանց` կարիք...

Կարիքները շատանում են, երբ
Մարդ վատնում է եղածը…
Բայց կարիքները նաևՍտիպում են գտնել հնար:
Ես վատնել էի... ու հիմա հնարը դու ես...

Ոտքի վրա, կանխորոշված պարապը վատնելով,
Ենթադրում եմ,
Որ հենց կրկին հանդիպենք,
Ես կգրկեմ քեզ այնքան պինդ, որ կցավեվնեմ մեջքդ
Ու կհամբուրեմ ձախ այտիդ այն հատվածը,
Որը ամենամոտն է շուրթերիդ`
Այդ պահին ընձեռնված հնարավոր տևողությամբ:
Մտածում եմ, որ գուցե դու այդ պահին
Իմ անսպասելի արարքից կշփոթվես
Ու մինչ վճռես ինչպես վարվել,
Ես կզգամ մատներիդ հպումը ծոծրակիս,
Ու շնչառությունդ ձախ ականջիս տակ…
Ճիշտ է, այդժամ ես կհասկանամ, որ համբույրս ընդհատվել է,
Բայց կհայտնաբերեմ, որ ինձ գրկել ես…

Չարաճճի ժպտում եմ ու շտապում դեպի քեզ...