Վերնագիրը՝ բազմակետ

«Ամենալավ երգը լռությունն է...»
Ռ. Հախվերդյան

Երբ խոսքերը սկսում են լքել պոեզիան,
ես դուրս եմ վազում բառախցերից,
և ամեն ինչ,
այդ թվում նաև երևույթները,
թվում է՝ ստվերներն են ժամանակի...

Ես շոշափում եմ
պոեզիայի կամակորությունը
լեզվիս վրա,
ու նա՝ մերկացած բառերից,
շնչավոր հայացք է դառնում ամենուր...

Ի՜նչ շոգ է արդեն. այսքա՛ն պոեզիա՞...