Բանաստեղծություն բանաստեղծելուս մասին

(Իմ գրվածքները բանարարումներ են,
իսկ ես՝ բանարար ...)

Ես անընդհատ ուզում եմ բանաստեղծություններ գրել,
թեկուզ՝ ազդված ուրիշներից,
անգամ նրանցից, որոնց պոեզիան չեմ ընդունում,
թեկուզ՝ բարկացած,
թեկուզ՝ խեղճացած,
թեկուզ՝ անսեր
և թեկուզ՝ և այլն...
Բանաստեղծութունը և բանաստեղծություն գրելը
շատ գեղեցիկ բան է,
թերևս՝ աշխարհի ամենագեղեցիկ բանը,
թերևս՝ ամենաանկեղծը,
թերևս՝ ամենատաքը,
և էլի՝ և այլն...
Ես անընդհատ ուզում եմ բանաստեղծել,
չնայած՝ լինում է, որ չեմ կարողանում,
չնայած՝ հաճախ ալարում եմ,
չնայած՝ պատահում է, որ գրածս թույլ եմ համարում
և արդեն ասված,
և էլի այլն...
Բայց պատահում է նաև, երբ կարդում եմ
իմ գրած բանաստեղծությունները
լինում է՝ ծիծաղում եմ,
լինում է՝ հոնգուր-հոնգուր լացում եմ,
լինում է՝ պատռում եմ,
և այլն, և այլն...
Գրածներս լինում են տարբեր.
նույնիսկ՝ անիմաստ,
կամ ավելի շուտ՝ միայն ինձ հասկանալի,
նույնիսկ՝ մի տողում հազար իմաստով,
նույնիսկ՝ հանգով,
նույնիսկ՝ ցաք ու ցրիվ,
նույնիսկ ևալյններ...
Ես բանաստեղծություններ եմ գրում
մտքումս,
թղթին,
բանավոր,
լուռ,
կամ ահա այսպես...
Ես բանաստեղծություններումս կարևորում եմ
հաճախ՝ վերնագիրը,
հաճախ՝ սեղմութունը,
հաճախ՝ չասվածը,
հաճախ՝ զգացումների հաճախականությունը,
հաճախ՝ բուն իմաստից շեղված այլևայլությունները...
Իմ գրած բանաստեղծությունները հիմնականում
սևագրեր են, որոնք երբեք չեմ մշակում,
մի շնչով արված գրառումներ են,
ու այն են՝ ինչ ես եմ ուզում գրել...
Ես անընդհատ ուզում եմ բանաստեղծություններ գրել,
հետո՝ էլի գրել ուրիշ բանաստեղծութուններ...