Պարույր Սևակին
Նույն քո կռահած
Բիճերը դարի պոռոտաբերան
Հիմա անվանդ անուն են դնում…
Քո աղով համ են տալիս անհամին,
Բայց քո հետևից պախարակում են…
Դե ետ մնալուց նեղվում են,
Ոչի~նչ…
Ատամանվիդ տակ
Ճզմում են իրենց`
Անունդ տալուց
Ու չե~ն հասկանում,
Որ մանրանում են…
...Դե այդպիսին է
Քո իսկ կռահած
Բախտը բիճերի,
Դու էլ հո՞ գիտես…
Комментариев нет:
Отправить комментарий