Վերնագրից էլ վեր, խորագրից էլ խորը, սկզբից մինչ անվերջ` Հեղինե

Երբ անունդ տալիս եմ, ինքս դառնում եմ հրճվանքի դողը…
Դու այն միակ ու եզակի կամրջակն ես, որը գործածվում է, երբ սերը որպես բացահայտիչ հաջորդում է անվանս…
Ահա և դու սիրուց առաջն ես ու ինձ հպվողը…

Հեղինե,
Հենց սկզբում անունդ տամ
Ու հայտնեմ այն մասին,
Որ հիմա
Սերն այնքան այնքան է
Սերտաճել,
Այնպես ու այնչափ է
Մեծացել,
Որ ինքն իր գլուխը կորցնում է,
Երբ հնչում է անունդ`
Հեղինե…

Հեղինե,
Ես այնքան ու այնպես եմ
Քեզ մտերմացել,
Այնչափ եմ մերձացել
Որ նույնիսկ հետդ լինելիս,
Ու հետդ լինելով
Կարոտը բազմանում
Ու բազմապատկվում է ավելի,
Հեղինե…

Հեղինե,
Ես անսպառ բանաստեղծ ապրումի,
Աշխարհին սիրահար բանարար,
Վատնված անհաշիվ սերերում,
Թավալված կրքերում անիմաստ,
Հիմա նոր մղումով մի մաքուր
Քեզ եմ հաղորդվում այսուհետ,
Հեղինե…

Հեղինե,
Ես քեզ կանչում եմ հար`
Իմ սիրո պատվիրան,
Դու իմ… իմ ամենա
ԱմենաՀեղինե…

Դեռ գրված չէ աշխարհի ամենագեղեցիկ բանաստեղծությունը…
Բայց ինձ համար այն շոշափելի է, երբ կանչում եմ` Հ ե ղ ի ն ե~…