Դեռ խոսելուս համար
Չունեմ քննադատվածություն…
Ինձ պիտի պատժեին հենց խոսելուս համար
Լռեցնելով
Այնինչ` խոսելով եմ ինձ արդարացնում…
Բայց դե շուրջս, ահա տեսեք`
Քսու,
Ճղճիմ,
Ճռռան
Գորշ բառերի հանրահավաք,
Որ շղթայված իրարու
Դեպի կախաղան են շտապում…
Սակայն վերջին խոսքի համար,
Մի կյանք տևող
Տարածություն են դեռ շռայլում…
Անհույզ,
Անկիրք,
Տկլոր
Պոռնիկների բարաք,
Ուր բառերը միայն
Տնքոցներով են չափում,
Խորությունն էլ իմաստների
Հոգոցներով լցնում…
Բարբառում են ասես գոյությունը իրենց,
Որ կարող էր չլինելով նաև
Արդարացնել իրեն…
Դեռ խոսելուս համար
Չունեմ քննադատվածություն…
Ինձ պիտի գնդկահարեին երևի,
Որ մեռնելիս նույն լռությամբ եմ մեռնում,
Ինչ լռությամբ մինչև հիմա
Այգալույսն է բացվում…
Այնինչ ամեն անգամ
Դեռ ծնվելով եմ գոյությունս արդարացնում…
Բայց կողքերս, ահա նորից`
Հիվանդ,
Հեգնոտ,
Ու ջղաձիգ
Չար տողերի իրարանցում,
Որոնց անքրտինք ճակատից
Բթություն է ծորում…
Ճզմած,
Անեռ,
Անսեռ
Տողադարձեր մտքի,
Մտքի խոտան,
Իզուր վանկարկումներ էժան կրքի
Ճանկռում են ներսից
Հեգնոտ, ծաղրող հոգիս…
Լղոզվում են մտքիս մաշկին,
Քերթում սրտոտ կաշիս
Սին մտքերը դարիս:
Ու դեռ ո՞նց պիտի
Ես հավատամ մերձավորիս…
Դեռ գրելուս համար
Չունեմ քննադատվածություն…
Ինձ մեկնել են արդեն գայիսոնը փառքի`
Խարազանի նման
Ու մահակի նման փշոտ,
Ու թվում էր պիտի ես մեռնեի՞,
Թե՞ լռեի հանկարծ
Կսմթոցից էժան,
Այնինչ` խարազանից արդեն
Թրծվել եմ այնքան,
Որ ձեր բզզոցը միայն
Գլխացավ է ծնում…
Նկատվում են, ահա`
Ճաղատ,
Ճարպոտ,
Անհեռատես գլուխների
Կույտեր ձգված` շարան-շարան,
Մի գլուխ վեր ամբոխից,
Շնորհիվ ճարպիկ ոտնաթաթի…
Ցեխոտ
Ու գարշահոտ,
Լպրծուն
Ու կնճռոտ
Ճանկեր պարզած
Կոկորդիս ահա,
Սակայն ձայնս
Կոկորդից չի հնչում,
Ձեր գլխում է հնչում արձագանքս…
Մի քանի տող որպես
Լեշի կտոր,
Նետեմ հիմա,
Որ բզկտեք
Շան պես
Հանգստանաք…
Ու հոգեխում
Անկուշտ
Ժանիքները
Սրած
Սրտիս միջից հանեք
Ու հեռանաք…
Այնինչ դեռ խոսելու համար
Ես դեռ չունեմ քննադատվածություն…
Ես ինձ չեմ ների լռությանս համար,
Հոգիս ինձ չի ների հավերժ
Փակվածության դիմաց...
Ընծաներս լկտի,
Որ կնետեմ ես ձեր
Գարշանքին ծարավ
Երախներին արտասովոր,
Ու չեմ ների ես ձեզ,
Որ հագենաք անգամ
Սիրտս բզկտելով…
Թե չէ, որ լռեմ
Ո՞վ կհավատա,
Որ մինչ հիմա
Հավատամեռ
Ապրել այսպես
Սպասել եմ այսքան,
Սիրտս սեր է մղել,
Թոքերս շնչել են հույզ,
Կողերս կիրք են զսպել,
Աչքերս բաց եմ քնել,
Որ երբ հյուր գա
Թշնամիս էլ անգամ,
Ես բաց սրտով
Ու աչքաբաց դիմավորեմ…
Ո՞վ ինձ կհավատա, ո՞վ,
Երբ հենց հիմիկվանից,
Ես ինձ այս քնձռոտ
Խարդավանքին խառնեմ…
Ես դեռ խոսելու համար
Չունեմ քննադատվածություն…
Իբր պիտի գոնե մեկը ու մեկ անգամ
Հայց տաներ ի դեմ մեղավորիս
Խելառների ապաստարան…
Ու կռնչար իմ դեմ
Ու հոխորտար երկար,
Ու հորջորջար մտքեր
Ու գլխից դուրս բառեր
Նա հորիներ անգամ,
Մեղքեր կապեր վզիս,
Կրկնելուս համար,
Որ կյանքում հոգի է
Պետք մարդուն
Մարդ լինելու համար,
Հետո նոր գլուխ`
Լի կամ դատարկ…
Այնինչ սահմռկում են դեռ
Շատ բերաններ այնքան,
Որ կռինչը հանկարծ
Վնգստոց չդառնա
Նույն բերաններում
Դառնաթուրմ ու ճահճահամ…
Տաղանդ,
Հանճար,
Շնորհալի…
Հիմա չկա՞ն նման բաներ…
Քսու,
Սմքած,
Գորշ,
Հնոտի,
Հիվանդ,
Հեգնոտ,
Ճղճիմ,
Ճռռան,
Ցից բառերի կառափնարա՞ն…
Սա՞ է վերջը,
Թե՞ սկիզբն է սա …
Ինձ մի կառչեք.
Մի ճանկռեք.
Ձեզ կմաշեք,
Թողե~ք,
Թողե~ք
Հեռու մնամ…
Այնինչ ես դեռ խոսելուս համար
Չունեմ քննադատվածություն…
Комментариев нет:
Отправить комментарий