Ստուգիր, տեսնենք նորություն կա՞ գալիքից,
Թե չէ անցյալս կյանքս կերել է,
Ներկաս ձանձրացրել ու զզվեցրել է,
Ես էլ հոգնեցի այսքան սպասելուց…
Իսկ ինձ պետք չէ
Համբերություն ու սպասում…
Թե կարո՞ղ ես, սովորեցրու հավատալ.
Ես իմ ողջ կյանքի պաշար հավատը
Անփութորեն լռիվ վատնել եմ,
Որն այնքա~ն էր շատ,
Որ կհերիքեր
Հազար կյանք ապրող հարյուր հազարին…
Սակայն մի երկու իզուր առիթով
Իսպառ վատնեցի…
Ձրի էր տրվել. արագ վատնեցի:
Ու հիմա հաճախ ես խարխափում եմ,
Անգամ երբ լույսն է ձեռքերս բռնում,
Որ ինձ ուղեկցի…
Տված հավատիդ սերմերի դիմաց
Ես կվճարեմ ինչով կամենաս…
Ու թող չթվա թե ողորմում եմ.
Այդ փոխանակման փոքրիկ արդյունքից
Ինքդ ավելի շատ ձեռք կբերես,
Քան հիմա, իմ այս ծանր խոհերից,
Զարմացած միտքդ ենթադրում է…
Դու հավատ կտաս,
Ես` ինչ որ ուզես…
Բայց շատ բան չունեմ.
Միայն ցանկության ահռելի պաշար,
Հիասթափվելուց դեռ չմեռնելու մի վիթխարի ուժ,
Ու ապրելու կամք…
Դե հիմա ստուգիր
Ոչ թե նախնական միամիտ խնդրանքս,
Այլ քեզ մոտ ստուգիր`
Տե’ս հավատ ունե՞ս…
Բայց դու էլ հանկարծ ձեռքդ չտանես
Հագիդ վարտիքի նեղլիկ գրպանը:
Այնտեղ ի՞նչ հավատ,
Անգամ մատներդ զոռով են մտնում...
Բայց քո հավատը եթե նույնիսկ քեզ
Չի հերիքելու,
Իզուր ցույց չտաս, հետո թաքցնես:
Ստուգեցի՞ր, ունե՞ս,
Մոտդ հավատ կա՞...
Թե տանն ես թողել,
Հիմա էլ ուշ է ու տունն էլ հեռու
Ու որ գնացիր, չես հասցնի գաս…
Խնդրում եմ դու ինձ մի ծիծաղեցրու,
Ու դու էլ ինձ հետ տարվիր ծիծաղով:
Նման պատճառներ ես չեմ ընդունում,
Ու մի էլ ասա ինձ` այո կամ ոչ,
Այլ տուր կամ մի տուր…
Թե չէ խոսելուց նույնպես հոգնել եմ.
Ես խոսում եմ, լսում են ինձ,
Անգամ կարծում են, թե ինձ հասկացան,
Բայց հենց փորձում եմ գոնե մոտենալ,
Որ տեսնեմ արդյո՞ք ինձ ճիշտ են լսել,
Իսկույն փախչում են…
Բա ես, էլ ո՞նց հավատի սպասեմ…
Ստուգիր տեսնենք նորություն կա՞ գալիքից,
Թե չէ անցյալս կյանքս կերել է,
Ներկաս ձանձրացրել ու զզվեցրել է,
Ես էլ հոգնեցի այսքան սպասելուց…
Էլ ինչի՞ն սպասեմ,
Երբ բացությունս կարծում են շպար է,
Զիջելս խեղճության հետ են շփոթում,
Երբ ամաչելս ընդունում որպես ձևականություն,
Համառությանս աներեսության տիտղոս են տալիս,
Ուժս համարում մեծամտություն…
Ու դեռ մի բան էլ ես եմ մեղավոր,
Որ հանդուրժում եմ նրանց սխալը:
Հաճախ ծնկով են սեղմում կոկորդս,
Որ ձայն չհանեմ, չխոսեմ, լռեմ…
Բայց չեն նկատում, որ ծնկի իջած
Ստվերիս վրա, ոչ թե ինձ խեղդում,
Այլ ծունկ են մաշում…
Դե ո՞նց համբերեմ, դե ոն՞ց հավատամ,
Ո՞նց սիրեմ նրանց, կամ էլ ո՞նց ատեմ…
Սիրուց ցած ի՞նչ կա,
Որ նույն ժամանակ վեր լինի նաև ատելությունից,
Խղճմտա՞նք…
Այսինքն խղճա՞մ…
Ախր իմ հենց այս մտքերիս համար
Անիրավները հենց ինձ են խղճում,
Բա ես ի՞նչ անեմ,
Որ պատով տամ ինձ…
Ու՞մից ինչ սպասեմ…
Հավատ էլ չունեմ,
Գոնե դու օգնիր, ոչ թե մոռանամ`
Որ չունեմ հավատ
Այլ գոնե չզգամ դրա պակասը,
Քանի ինձ հետ ես...
Ստուգիր տեսնենք նորություն կա՞ գալիքից,
Թե չԷ անցյալս կյանքս կերել է,
Ներկաս ձանձրացրել ու զզվեցրել է,
Ես էլ հոգնեցի այսքան սպասելուց…
Թե չէ անցյալս կյանքս կերել է,
Ներկաս ձանձրացրել ու զզվեցրել է,
Ես էլ հոգնեցի այսքան սպասելուց…
Իսկ ինձ պետք չէ
Համբերություն ու սպասում…
Թե կարո՞ղ ես, սովորեցրու հավատալ.
Ես իմ ողջ կյանքի պաշար հավատը
Անփութորեն լռիվ վատնել եմ,
Որն այնքա~ն էր շատ,
Որ կհերիքեր
Հազար կյանք ապրող հարյուր հազարին…
Սակայն մի երկու իզուր առիթով
Իսպառ վատնեցի…
Ձրի էր տրվել. արագ վատնեցի:
Ու հիմա հաճախ ես խարխափում եմ,
Անգամ երբ լույսն է ձեռքերս բռնում,
Որ ինձ ուղեկցի…
Տված հավատիդ սերմերի դիմաց
Ես կվճարեմ ինչով կամենաս…
Ու թող չթվա թե ողորմում եմ.
Այդ փոխանակման փոքրիկ արդյունքից
Ինքդ ավելի շատ ձեռք կբերես,
Քան հիմա, իմ այս ծանր խոհերից,
Զարմացած միտքդ ենթադրում է…
Դու հավատ կտաս,
Ես` ինչ որ ուզես…
Բայց շատ բան չունեմ.
Միայն ցանկության ահռելի պաշար,
Հիասթափվելուց դեռ չմեռնելու մի վիթխարի ուժ,
Ու ապրելու կամք…
Դե հիմա ստուգիր
Ոչ թե նախնական միամիտ խնդրանքս,
Այլ քեզ մոտ ստուգիր`
Տե’ս հավատ ունե՞ս…
Բայց դու էլ հանկարծ ձեռքդ չտանես
Հագիդ վարտիքի նեղլիկ գրպանը:
Այնտեղ ի՞նչ հավատ,
Անգամ մատներդ զոռով են մտնում...
Բայց քո հավատը եթե նույնիսկ քեզ
Չի հերիքելու,
Իզուր ցույց չտաս, հետո թաքցնես:
Ստուգեցի՞ր, ունե՞ս,
Մոտդ հավատ կա՞...
Թե տանն ես թողել,
Հիմա էլ ուշ է ու տունն էլ հեռու
Ու որ գնացիր, չես հասցնի գաս…
Խնդրում եմ դու ինձ մի ծիծաղեցրու,
Ու դու էլ ինձ հետ տարվիր ծիծաղով:
Նման պատճառներ ես չեմ ընդունում,
Ու մի էլ ասա ինձ` այո կամ ոչ,
Այլ տուր կամ մի տուր…
Թե չէ խոսելուց նույնպես հոգնել եմ.
Ես խոսում եմ, լսում են ինձ,
Անգամ կարծում են, թե ինձ հասկացան,
Բայց հենց փորձում եմ գոնե մոտենալ,
Որ տեսնեմ արդյո՞ք ինձ ճիշտ են լսել,
Իսկույն փախչում են…
Բա ես, էլ ո՞նց հավատի սպասեմ…
Ստուգիր տեսնենք նորություն կա՞ գալիքից,
Թե չէ անցյալս կյանքս կերել է,
Ներկաս ձանձրացրել ու զզվեցրել է,
Ես էլ հոգնեցի այսքան սպասելուց…
Էլ ինչի՞ն սպասեմ,
Երբ բացությունս կարծում են շպար է,
Զիջելս խեղճության հետ են շփոթում,
Երբ ամաչելս ընդունում որպես ձևականություն,
Համառությանս աներեսության տիտղոս են տալիս,
Ուժս համարում մեծամտություն…
Ու դեռ մի բան էլ ես եմ մեղավոր,
Որ հանդուրժում եմ նրանց սխալը:
Հաճախ ծնկով են սեղմում կոկորդս,
Որ ձայն չհանեմ, չխոսեմ, լռեմ…
Բայց չեն նկատում, որ ծնկի իջած
Ստվերիս վրա, ոչ թե ինձ խեղդում,
Այլ ծունկ են մաշում…
Դե ո՞նց համբերեմ, դե ոն՞ց հավատամ,
Ո՞նց սիրեմ նրանց, կամ էլ ո՞նց ատեմ…
Սիրուց ցած ի՞նչ կա,
Որ նույն ժամանակ վեր լինի նաև ատելությունից,
Խղճմտա՞նք…
Այսինքն խղճա՞մ…
Ախր իմ հենց այս մտքերիս համար
Անիրավները հենց ինձ են խղճում,
Բա ես ի՞նչ անեմ,
Որ պատով տամ ինձ…
Ու՞մից ինչ սպասեմ…
Հավատ էլ չունեմ,
Գոնե դու օգնիր, ոչ թե մոռանամ`
Որ չունեմ հավատ
Այլ գոնե չզգամ դրա պակասը,
Քանի ինձ հետ ես...
Ստուգիր տեսնենք նորություն կա՞ գալիքից,
Թե չԷ անցյալս կյանքս կերել է,
Ներկաս ձանձրացրել ու զզվեցրել է,
Ես էլ հոգնեցի այսքան սպասելուց…
Комментариев нет:
Отправить комментарий