Որոնում

Մենք դիմացինին սիրում ենք ոչ այնքան նրա ով լինելու համար, այլ նրա համար, թե այդ դիմացինը որքանով է թույլ տալիս, որ իր մեջ գտնենք մեր հորինածին:

Մենք սիրում են մեր հորինածին, բայց միշտ չէ, որ ճիշտ ենք հորինում մեր ուզածը: Մենք հաճախ ենք հանդիպում նրան, բայց չենք ճանաչում, որովհետև մեզ բնորոշ է անընդհատ որոնումը: Այդ փնտրտուքը սկսում ենք ակամա ու չենք ավարտում այնքան ժամանակ, մինչև հենց ինքը` որոնյալը, մեզ հուշում է, որ գտնվեց…
Այդ որոնումը գլխավորում ենք ոչ թե մենք, այլ հենց մեր Ես-ը` անկախ մեր կամքից:
Մեր միջի սեփական ԵՍ-ը անկախ մեզնից դուրս է գալիս մեր միջից ու գնում է որոնելու: Գնում է այնտեղ, որտեղ չենք ուզի գնա, լինում է այնտեղ, որտեղ չենք էլ պատկերացրել... Որոնում է անընդհատ ու հենց մեզ համար: Չի կարելի նրան խանգարել, ուղղորդել:

Քիչ է մնում այնտեղ, որտեղից ուզում ենք չհեռանա, շատ է լինում այնտեղ, որտեղ չէինք ուզի լինել: Որոնում է... ու երբ գտնում է նրան, գնում տեղավորվում է նրա մեջ, որ երբ բախտներս բերի պատահենք, ապա նրա աչքերում տեսնենք մեր ԵՍ-ին ու ճանաչենք... Ու որպես կանոն, երբ տեսնում ենք, մի վախի նման զգացողություն ենք ունենում, չենք ուզում հավատալ... վիճում ենք ինքներս մեզ հետ...
Ու երբ չենք հավատում ու համակերպվում ԵՍ-ի ընտրությանը, ապա նա մեզ պատժում է` երկար ժամանակ դադարեցնելով որոնումները… Մենք չենք կարող ուղղորդել նրան` ԵՍ-ին. Որտեղ ուզի, ինչքան ուզի կլինի...

Դիմացինը մեզ սիրում է ոչ այնքան մեր ով լինելու համար, այլ նրա համար, թե որքանով ենք մենք դիմացինին թույլ տալիս, որ մեր մեջ գտնի իր հորինածին...