Ինչ-որ ուշացած քաղաքավարություն
Գլխապատառ եկել
Ու թմփթմփացնում է ուսիս,
Որ լռեմ…
* * *
Հաճախ կամ երբեմն
Ես էլ կյանքում ունենում եմ որոշակի կանգառներ,
Որտեղ շատերի պես
Ես էլ նույնպես հանդիպում եմ բազմաթիվ աղջիկների կամ կանանց.
Ով ոնց կարող է…
Հիմնականում` որպես միապաղաղ կանոն,
Նրանք պճնված են լինում
Շատ նորաձև կոկետության վերջին ճիչով:
Բնական է. նրանց մեջ կան տգեղները,
Որոնց մասին վարկած կա, որ
Երկար են մնում հավատարիմ…
Ու կան նաև սիրունները,
Սակայն հիմնականում հյուծված շպարման ջանքից:
Կան նաև այնպիսինները, որոնք
Կուսանում են պարբերաբար
Ամեն հարմար առիթով,
Չնայած, ի ծնե կույս չեն եղել...
Շա~տ շատերը կան` չթվարկեմ:
Չթվարկեմ նաև նրանց,
Որոնց շալակած գոռոզության պարկերը
Թվում է ուր որ է կպատռվեն լիությունից
Ու իրենք էլ ողնաշարային բարդ հիվանդություն կվաստակեն,
Բայց ի~նչ լավ է գոնե չեն պատկանում նրանք
Ողնաշարավորների դասին …
Չթվարկեմ, քանզի
Ավելի հեշտ է ակնարկել միայն նրանց,
Ովքեր ընդամենը` իբր հպարտության,
Թեթև պարկեր ունեն ձեռքին պահած…
Դժվարանում եմ հիշել ազնիվ կանանց,
Չնայած կանանց դեպքում
Հիշողությունս ինձ չի դավաճանել:
Սակայն առանց լարելու պատկերացումս
Մտաբերում եմ բոլոր նրանց, ովքեր
Իրենց ինչպիսին լինելու համար
Մեղադրում են տղամարդկանց:
Ու թերևս ճիշտ են մեծամասամբ…
Պատահում են նաև հիասթապված կանայք:
Դա պատճառ չէ բնավ,
Որ սկսեմ տածել յուրահատուկ հարգանք նրանց հանդեպ,
Բայց առիթ է, որ խնայեմ…
Ես երբեմն,
Իսկ հիմա ավելի հազվադեպ
Հավատում եմ բացառություններին,
Բայց միայն այն ժամանակ,
Երբ ընթանում եմ…
Հաճախ ինձ չեն հավատում
Ու երևի ոմանք էլ ատում են ինձ
Այս ամենի համար…
Սակայն հոգու խորքում,
Եթե խորություն կա,
Իսկ եթե ոչ`
Ով ոնց կարող է,
Սիրում են ինձ…
* * *
Այստեղ մեջ է ընկնում
Իմ զմրուխտե քմծիծաղը
Ու ես շրջվում եմ
Մեջքով դեպի կանգառները,
Դեմքով` անհայտ բացառությունը.
Ու կորչում եմ…
Комментариев нет:
Отправить комментарий