Կարճ պոեմ ոչնչի մասին

(Սա գրում եմ միմիայն ինձնից գոնե ուսունյոթ տարով մեծերի ու հարյուր տասներկու տարով փոքրերի համար)

Մտքիս ոնց որ գրելու բան կա,
բայց չեմ հասկանում ինչ...

Ուսումնասիրությունները ցույց չեն տվել, որ եթե չլիներ էս անտեր պոեզիան,
ավելի լավ կլիներ ոմանց համար...

Բայց ես շարունակում եմ մտածել
զանազան բաների մասին։
Օրինակ՝ օժանդակ բայը
է-ով կամ ա-ով գրելու տարբերութան մասին
և ուղղագրության ստեղծման,
Խաչատուր Աբովյանի այն խոսքերի մասին,
որ գրաբարը կատարյալ լեզու է,
բայց և մեռած...

Չեմ սիրում խոսել և մտածել հայրենասիրություն մասին.
հայրենիքը սիրելուց առաջ և հետո
ո՛չ դրա մասին խոսել է պետք, ո՛չ էլ մտածել...
Բայց որոշ բաներ անցնում են մտքովս,
Օրինակ՝ ինչու՞ ա
հայրենասիրությունը արտահայտվում
Արարատ սարի,
դուդուկի,
ծիրանի,
լավաշի,
խաղողի նմանությամբ պատրաստված գինու շշի,
պոպոկի մուրաբայի
ու էլի տենց բաների մեջ...
Ինչու՞ են աշխարհով մեկ սփռված հայերը
գլոբալ առումով կարոտում հայրենիքը,
բայց չեն գալիս Հայաստան,
նամանավանդ ոչ ոք չի խանգարում...
Լավ..., չեմ սիրում խոսել սենց բաներից,
դու էլ չես ուզում կարդալ սենց բաներ...

Հետո մտածում եմ կրոնի մասին...
Բայց քիչ եմ մտածում,
որովհետև այդ ժամանակ
ներսումս տուրուդմբոց ա սկսվում
ու գլխացավս բռնում ա...

Հա՜... ի՜նչ ասես չի անցնում մտքովս...
Մտածում եմ, որ
շա՜տ լավ կլինի, որ թարգեմ ծխելը,
չնայած մի ժամանակ գրել էի,
որ ծխելը, գրելը ու սիրելը չեմ կարող թողնել,
բայց հիմա մտածում եմ,
որ լավ բան չեմ արել,
որ ծխելը բերել խցկել եմ առաքինությունների կողքին.
ծխելը հանեցի, վերջ։
Ու էս մասին էսքան խոսեցի,
որ ծխելը հանեմ...

Իսկ գրելու մասին էլ ի՞նչ ասեմ,
եթե հենց էս գրելս լրիվ գրելու մասին ա։
Սիրելն էլ էլ չեմ ասում,
որովհետև գրածներիս մեծ մասը հենց դրա մասին են,
չնայած վստահ եմ, որ գրելուց սիրելս չի ավելացել,
բայց վստահ չեմ, որ չի ավելացել իմ հանդեպ սերը...

Էս անտեր պոեզիան, որ չլիներ
ի՞նչ էիր անելու, որ ինձ ճանաչեիր...

Գիտե՞ս, նոր մտքովս անցավ,
որ իմ պոեզիան առանձնապես
մեծ բան չի.
այն նման ա բառատունկի, մտքատունկի...
Բայցևայնպես բոլորդ վստահ եք,
որ առանց ծառատունկի չի լինում այգի, անտառ...

Մտքիս ոնց որ գրելու բան կար,
դրա համար էլ էսքանը գրեցի,
թե չէ սա պոեզիա չի...

Գիտե՞ս,
ես էլ եմ ուզում երբեմն ազատ խոսել,
քո նման,
առանց պոեզիայի...

... միշտ շարունակելի