Բոլորի հետ էլ կարող է պատահել, կարգի բեր ժպիտդ, գնանք…

Բախտը համառաբար առաջանում է:
Ես նրա թևից անընդհատ քաշում եմ աջ,
իսկ նա արհամարում է ինձ,
բայց չի կարողանում
անտեսել ուժս:
Ես նախատում եմ նրան,
որ երբ ուզել եմ քայլի,
նա քնով է տարվել:
Ես գոռում եմ նրա
աջ ականջի տակ,
որ ուղիղ աչքերիս նայի`
թափ տալով արևից գունաթափ
նրա վերնաշապիկը,
իսկ նա գլուխն է քորում
և մտածում է, թե ոնց լռեցնի ինձ:

Բախտը հոգնել է մենակ
Ու հիմնականում հանուն ուրիշների քայլելուց:
Նրա երկու քունքերին էլ
նույնանման կայծակնաձև սպիեր կան,
ձախ բազուկին կրում է
քարե թևնոց`
հին աշխարհի մասին
բանավոր արձանագրություններով,
աջ ոտքը ցավում է
ժամանակակից գիտությունների մասին
ամեն օր թարմացվող դաջվածքներից:
Ընդհանուր առմամբ
նրա հագուստն ու պարագաները
նպաստավոր չեն
ճանապարհորդի և կենվորի համար,
բայց արի ու տես, որ համառում է:

Մի պահ կանգնում ենք:
Նա ձանձրացած իմ անհնազանդությունից
լուռ նայում է ինձ`
հայացքին տալով խիստ անհետևողական արտահայտություն
ու սպասում հրահանգիս:
Ծոցիցս դուրս եմ քաշում
ծննդյանս առթիվ նվեր ստացած
մանկությանս դատարկ ալբոմը
ու նա հասկանում է ինձ...